Konuşucu Medyomluk

Konuşucu medyomlar bir bedensiz varlığın etkisi altında konuşan kimselerdir. Verilen uyarı bazen o kadar şiddetlidir ki ona direnmek çok güç olur. Konsantrasyona daldıktan sonra düşünceyi boşaltmak, mutlak olarak pasif kalmak gerekir. Yavaş yavaş ruhun etikisi hissedilir. Ruhun vaziyetine göre ruh, el yerine ses ogranı üzerine tesir edecektir.


Konuşucu medyomluk genellikle yazıcı medyomluktan sonra görülür. Ama bu medyomluk birden bire geçilen bir safha değildir. Bu arada bir takım vizyonlar teşekkül eder. Yani konuşmaya başlamadan evvel medyom çok çeşitli renkler, renk akışları, sembolik ifadeler tarzında bitkiler, çicekler, yapılar, bazı varlık imajları ve yüzleri görmek suretiyle bir vizyon devresi geçirir. İmajinasyon kabiliyetine göre çok çeşitli imajinatif tercümeleri vardır. Aldığı etkiyi imajlar dahilinde tercüme etmeye başlar. En yalın imajda kelimeler ve harflerdir. Önce şekillere ve renklere başvurulur. Ondan sonra bu etkiler giderek kavramlara ve manalara geçmeye başlar.


Fikir kelimeler enkarne oluyor ve azından ses olarak çıkıyor. Bu imajların manalanması lazım. Yazıcı medyom bu manaya vakıf değildir hiçbir zaman. O mana otomatikman yazılara, harflere, çizgiye dökülür. İkinci safhasında bunlar imajlara geçer, giderek o imajların her birinin bir özellik olduğunun farkına varmaya başlar medyom. Bu yıldız nedir, bu yeşil neyi temsil eder, bu ne ağacı, neden böyledir, kayan yıldızların şekli nedir, fevkalade yüksek bir mavi ufuk neyi ifade eder tarzında anlamlara doğru kaymaya başlar. Anlamları fark eder. Anlamları da kelimelere dökmek mecburiyeti kendisine aittir. İşte medyomluk asıl orada başlıyor. Onları çok iyi anlaması, kavraması ve çok iyi ifadelerde bulunması lazım.
Mesela, sufi aleminde en önemli konuşucu medyom Mevlana Celalettin Rumi dir. Hüsamettin Çelebi ile beraber en güzel örnekleri vermiştir. Hüsamettin Çelebi onun aynı zamanda operatörüdür. Bütün söylediklerini yazan insandır. Her seferinde her durumda, gece ve gündüz. Kendi kendine ihtarlada bile bulunur; '' Atın yemini çek fazla ileri gidiyorsun.'' çok şey anlatıyorsun diye kendi kendine insan ihtarda bulunur mu? Demek ki bağlı bulunduğu yüksek bir plandan aldığı bilgileri insanlığa kendi kelimeleri ile o manayı ifade ediyor. Kendi kelime hazinesi çok yüksek, çok kültürlü bir varlık olduğu için manayı en güzel şekilde, en geniş anlamıyla insanlara nakledebilmiştir.
O Mesnevi gece ve gündüz yazılmak suretiyle bu şekilde meydana gelmiştir. Buna ait dünyada daha çok şeyler var. Mesela Goetge'nin bir çok şiirleri, bir çok yazılarıda aynen o şekilde yazılmıştır.


Konuşucu medyomların birde konsantrasyon yolu vardır. Bedenini belli bir gevşekliğe, zihinlerini belli bir ritma ulaştırdıktan sonra, o ritimde zihnini sabit tuttuğu vakit imajlarla beraber bir takım düşünce akımının gelmeye başladığını görür. Ve bunlar hiç beklemeden suratli bir şekilde hiç mütaala bile etmeden, cümlenin sonu nasıl olacak, acaba şurada virgül mü koymalı, sesimin tonunu yükselteyim mi alçaltayım mı tarzında hiçbir beşeri endişeye kapılmadan gelen bütün sözleri olduğu gibi aktarmak mecburiyetindedir. Çünkü onun sorumluluğu budur. Hiç durmadan, herşeyi sansüre tabi tutmadan intikal ettirmesi lazımdır ki operatör bir kayıt cihazında bunları tespit ettikten sonra üzerinde endişesiz bir şekilde müteala bulunabilsin.
Verilen bilginin içeriği çok önemlidir. Yığınlarla, söz söylenebilir ama hiçbir şey söylenmemiş olur sonunda, sayfalar dolusu yazı var ama altında hiçbir şey yoktur. İnsan aklının tartıpta kendi mantığı ile kabul edemeyeceği bir sürü bilgilerle karşılaşmak mümkündür. Bilgilerin tahkik edilmesi, akli prensiplere ve mantık kurallarına uyması şarttır. İnsanlığın bugüne kadar elde etmiş olduğu tecrübelere uygun tarzda sonuçlar çıkartması lazımdır. Hayallerle uğraşacak zamanımız olmamalıdır. Herşey dünyada olup dünyada bitecektir. Çünkü kıyam dünya içindir, bunu hiç unutmamak gerekir.


alıntı